Η κατάσταση στα ελληνοτουρκικά σύνορα στον Έβρο προσέλκυσε, τον προηγούμενο μήνα, το ενδιαφέρον εκατοντάδων δημοσιευμάτων και τηλεοπτικών ρεπορτάζ. Όπως συνέβη και στο παρελθόν, ο μιντιακός λόγος, συμπορευόμενος, σε πολλές περιπτώσεις, με τον κυρίαρχο πολιτικό λόγο, επιστράτευσε το λεξιλόγιο των πολεμικών ανταποκρίσεων. Οι μετανάστες και οι πρόσφυγες έγιναν «εισβολείς» και σύγχρονοι εχθροί σε μια «πολιορκία», σε μια «μάχη», σε έναν «πόλεμο». Ως και το δημοφιλές κατά το παρελθόν «ξέφραγο αμπέλι» βγήκε από το συρτάρι.

Κι ενώ υπήρξαν εκτενείς αναφορές στο ζήτημα της προστασίας και της ασφάλειας των συνόρων, ελάχιστος έως μηδενικός χώρος δόθηκε, προκειμένου να αναδειχθεί το ζήτημα της ασφάλειας των ανθρώπων και των συμβατικών υποχρεώσεων που η Ελλάδα και η Ευρώπη φέρουν απέναντι σε έναν πληθυσμό εντός του οποίου υπάρχουν άτομα με βάσιμες αξιώσεις διεθνούς προστασίας.

Κι ύστερα μπήκαμε στην τροχιά της πανδημίας του κορωνοϊού. Κι ο χώρος στένεψε. Τα δημοσιεύματα και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ δεν χωρούσαν πια άλλον Έβρο. [Update: Τις τελευταίες ημέρες, βέβαια, νέος χώρος φαίνεται να δημιουργείται για ειδήσεις που θέλουν την Τουρκία να επιχειρεί να προωθήσει στην Ελλάδα μετανάστες με κορονοϊό].

Στένεψε και ο χώρος για τις εκκλήσεις που κάνουν οι οργανώσεις για την άμεση αποσυμφόρηση των ΚΥΤ αιτούντων άσυλο και μεταναστών οι οποίοι, εν μέσω της πανδημίας του κορωνοϊού, αποτελούν μία από τις πιο ευάλωτες ομάδες λόγω των συνθηκών διαβίωσής τους (π.χ., ελλιπής πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό), που καθιστούν αδύνατη τη συμμόρφωση με τις οδηγίες για την προστασία από τον ιό.

Ακόμη κι όταν, στις 16 Μαρτίου, ένα εξάχρονο κοριτσάκι κάηκε ζωντανό στο ΚΥΤ της Μόριας, ελάχιστος χώρος φάνηκε να υπάρχει, στην πλειονότητα των ΜΜΕ, για το περιστατικό και για τις συνέπειες που έχει το στοίβαγμα όχι αριθμών – των 20.000 – αλλά ανθρώπων με όνομα και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όνειρα, ελπίδες και φόβους, που πονούν και θρηνούν για την απώλεια του δικού τους παιδιού, όπως θα κάναμε κι εμείς για το δικό μας.

Μοιάζει να στέρεψε το ενδιαφέρον μας για τα βάσανα και τον πόνο αυτών των «μακρινών Άλλων», που στο κάτω-κάτω «μας βαραίνουν εδώ και χρόνια». Μοιάζει να μη μας νοιάζει πια τίποτα άλλο πέρα από τα δικά μας σημαντικά ασφαλώς προβλήματα. Των οικογενειών που επί μια δεκαετία τώρα δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση, την ανεργία και τις στερήσεις, και που η πανδημία τούς άφησε ξαφνικά με τα μισά (από τα ήδη λίγα) ή με καθόλου εισοδήματα. Του μικρού και μεσαίου επιχειρηματία που δεν ξέρει αν θα καταφέρει να ξανανοίξει την επιχείρησή του. Των εφήβων και των γονιών που αγωνιούν σήμερα για τις πανελλήνιες.

Αν, όμως, τα παραπάνω δικαιολογούν που στέρεψε το ενδιαφέρον μας για αυτούς τους «μακρινούς Άλλους», γιατί μας απογοητεύει που οι ισχυροί της Ευρώπης μάς γυρνούν για μια ακόμη φορά την πλάτη (με την απόρριψη της πρότασης για έκδοση ευρωομολόγου); Γιατί μας θυμώνει που στέρεψε αντίστοιχα το ενδιαφέρον των Γερμανών, των Αυστριακών ή των Ολλανδών που βλέπουν κι αυτοί, άλλωστε, τη δική τους κανονικότητα να καταρρέει και για τους οποίους εμείς οι «παρίες του Νότου», Έλληνες, Ιταλοί, Ισπανοί, δεν είμαστε ίσως τίποτα παραπάνω από «μακρινοί Άλλοι», βαρίδια κι αριθμοί (θανάτων) στον πάτο της Ευρώπης;