Καστοριά. Βράδυ Πέμπτης. Του Δεκεμβρίου. Η 15η ημέρα. Μετρώντας τώρα αντίστροφα για τα Χριστούγεννα. Τι είναι τα Χριστούγεννα; Αγάπη. Μοίρασμα. Ελπίδα. Μόνη τώρα σε ένα δωμάτιο στο Νόστο. Όνομα και πράγμα. Κρατώ ενός λεπτού σιγή. Και κοκκινίζω.

…

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

[πηγή: Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1985, σ. 59]