Καστοριά. Βράδυ Πέμπτης. Του Δεκεμβρίου. Η 22η ημέρα. Μόνη τώρα στο 207. Του Νόστου. Η τελευταία φορά για φέτος. Τι θα φέρεις άραγε, 2023;

Out of reach, out of touch παίζει η playlist στο YouTube.

Στην τάξη είδαμε σήμερα
ταινία με τα “πρωτάκια” μου. Όλοι οι άνθρωποι του Προέδρου. Watergate. Ερευνητική δημοσιογραφία. Καρλ και Μπομπ. Τα είδωλα.

Αντέχουν τα 18άρια τις παλιατζούρες; Το αναρωτιόμουν όλη μέρα χθες. Κι αν βαρεθούν; Είναι και 2,5 ώρες ταινία. Αν αρχίσουν την γκρίνια; ‘Κυρία, έχει πολύ ακόμη;’. Να επιμείνω; Να κλείσω την ταινία; [Να επιμείνω. Πρέπει, πάντως, να μπορούν να συγκεντρώνονται σε κάτι].

Λέω λίγα εισαγωγικά λόγια για την ταινία. – Κι αν βαρεθείτε λίγο, δεν πειράζει, η πλήξη είναι χρήσιμο συναίσθημα. [Γέλια].

Αντέχουν τελικά. Απνευστί ως το τέλος.

Κι ύστερα, -Καλά Χριστούγεννα, κυρία. -Καλά Χριστούγεννα, Δέσποινα, Θάλεια, Παναγιώτη, Αντιγόνη.

Στην Καστοριά οι φοιτήτριες και οι φοιτητές με αποκαλούν συνήθως ‘κυρία’. – Κυρία, να σας ρωτήσω για την εργασία;

Στη Θεσσαλονίκη είμαι η κυρία Καλφέλη. – Κυρία Καλφέλη, να σας απασχολήσω λίγο; Καθένα έχει την ομορφιά του.

Πίσω στο 2002. 18, 19 κι εγώ. Σε μάθημα της Δανάης Χατζόγλου. Ακούω τώρα πρώτη φορά για το Watergate. Και βυθίζομαι σε σενάρια της φαντασίας. Δεν θυμάμαι τις φαντασιώσεις. Θυμάμαι, όμως, εκείνη. Τη βαθιά φωνή. Τα στρογγυλά γυαλιά. Τη θεατρική πίπα τσιγάρου. Μια από τις πρώτες αναπαραστάσεις φεμινισμού.

Τώρα που διδάσκω, επιστρέφω πολύ στους δασκάλους μου. Ζωνταντεύουν μπροστά μου. Μπαίνω ξανά στις αίθουσες μαζί τους. Κάθομαι στα πίσω καθίσματα. Ακούω τον Χρήστο, τον Γρηγόρη. Παρατηρώ κάθε τους κίνηση. Κάθε λέξη. Συμπεριφορά. Κάθε λεπτομέρεια.

Η playlist παίζει τώρα Moving On. Leonard Cohen. Κάτι μου θυμίζει, αλλά τι; Ίσως δεν θέλω να θυμάμαι.

Απόψε μετά το μάθημα περπατώ στην πόλη. Σπανίως το κάνω μεταξύ των μαθημάτων. Περπατώ χωρίς προορισμό. Καταλαβαίνω ότι έχω μείνει αρκετά σε έναν τόπο όταν αρχίζω και συγχέω τις πραγματικότητες, μπερδεύω τα πρόσωπα. -Αχ, η κυρία Μαρία από το ξηροκαρπάδικο της γειτονιάς μου είναι αυτή; Μα τι λέω! Είμαι στην Καστοριά.

Βράδυ Πέμπτης στον Νόστο. Αύριο στο σπίτι. Κι είναι -άλλη μια χρονιά- Χριστούγεννα. Καλά Χριστούγεννα, Καρλ και Μπομπ.

#mypostdocdiaries