Καθώς ετοιμάζομαι για το ECREA Crisis Communication Conference στο Leeds της Αγγλίας -και μόλις τέσσερις εβδομάδες από το επικείμενο Brexit- διαβάζω το (πολυσυζητημένο) τελευταίο μυθιστόρημα του Τζόναθαν Κόου “Μέση Αγγλία”.

Η Μέση Αγγλία, της οποίας τα γεγονότα ξεκινούν το 2010 και εκτυλίσσονται κυρίως στο Μπέρμιγχαμ (παρότι υπάρχουν ορισμένες, αν και πιο περιορισμένες, αναφορές στο Λονδίνο), δεν είναι ακριβώς ένα πολιτικό μυθιστόρημα αλλά ένα βιβλίο που επιχειρεί να προσεγγίσει τα σύγχρονα πολιτικά γεγονότα της Βρετανίας (κυρίως εκείνα που πλαισιώνουν το δημοψήφισμα για το Brexit) και το πώς αυτά επιδρούν στη ζωή των καθημερινών ανθρώπων.

Οικεία -για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό- διλήμματα, όνειρα, διαψεύσεις, εμμονές, αδιέξοδα και ένα γενικό, επώδυνο αίσθημα αδυναμίας ελέγχου της ίδιας της ζωής (των πρωταγωνιστών), το πολύ γνωστό μας αίσθημα μετέωρου, ως αποτέλεσμα των πολιτικών αποφάσεων, που συχνά λαμβάνονται με αβάσταχτη ελαφρότητα. Παρότι η άποψή μου είναι ότι δεν κατορθώνει να ξεφύγει από τις υπεραπλουστεύσεις για τη βρετανική πραγματικότητα και κινείται αρκετά στην επιφάνεια των καταστάσεων, των στάσεων και των αντιλήψεων των ηρώων, διαβάζω τη Μέση Αγγλία με ενδιαφέρον, πρώτον, διότι σε πολλά σημεία του βιβλίου αισθάνομαι ότι, στην πραγματικότητα, διαβάζω τη “Μέση Ελλάδα”, καθώς τα γεγονότα, οι συζητήσεις, οι καταστάσεις και τα συναισθήματα που βιώνουν ορισμένοι από τους πρωταγωνιστές μού είναι απολύτως οικεία και αναγνωρίσιμα και δεύτερον, διότι αποτελεί μια “άλλη” ματιά στην καθημερινότητα του μέσου Βρετανού, που, ακόμη κι αν είναι προσωπική και υποκειμενική του συγγραφέα, έχει ενδιαφέρον, καθώς μοιάζει λιγότερο μακρινή απ’ όσο ίσως νομίζει κανείς.